Κωμωδία
Γενικά η κωμωδία θα μπορούσε να οριστεί ως το θεατρικό εκείνο είδος που επιδιώκει να διασκεδάσει το κοινό με τη σάτιρα γελοίων προσώπων, θεσμών ή κοινωνικών καταστάσεων. Η σάτιρα αυτή έχει συνήθως διδακτικό σκοπό, αποβλέπει δηλαδή στο να οδηγήσει τους θεατές στην ενδόμυχη αποστροφή του γελοίου, που παριστάνεται πάνω στη σκηνή, και μ’ αυτό τον τρόπο στην ηθική τους εξύψωση.
Η κωμωδία, όπως και η τραγωδία, είναι ελληνικό δημιούργημα. Κατά τον Αριστοτέλη προέρχεται από την ωδή (τραγούδι) του κώμου. Κώμος εδώ σημαίνει την εύθυμη συντροφιά ή πομπή των εορταστών του θεού Διόνυσου που μεθυσμένοι, στεφανωμένοι και μασκαρεμένοι χόρευαν, τραγουδούσαν και αστειεύονταν, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους διαβάτες ή τους θεατές τους. Θρησκευτική, λοιπόν, η αρχή της κωμωδίας . Προήλθε από τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του θεού Διονύσου.
Κατά τον Οράτιο οι τρείς μεγαλύτεροι κωμωδιογράφοι της αρχαιότητας ήταν ο Εύπολις, ο Κρατίνος και ο Αριστοφάνης. Η αρχαία κωμωδία ήταν το ελεύθερο βήμα, που σχολίαζε με παρρησία τους φορείς της πολιτικής εξουσίας της εποχής και έκρινε τις πράξεις τους.
Αριστοφάνης (Καραγιάννης Κωνσταντίνος)
Γενικά η κωμωδία θα μπορούσε να οριστεί ως το θεατρικό εκείνο είδος που επιδιώκει να διασκεδάσει το κοινό με τη σάτιρα γελοίων προσώπων, θεσμών ή κοινωνικών καταστάσεων. Η σάτιρα αυτή έχει συνήθως διδακτικό σκοπό, αποβλέπει δηλαδή στο να οδηγήσει τους θεατές στην ενδόμυχη αποστροφή του γελοίου, που παριστάνεται πάνω στη σκηνή, και μ’ αυτό τον τρόπο στην ηθική τους εξύψωση.
Η κωμωδία, όπως και η τραγωδία, είναι ελληνικό δημιούργημα. Κατά τον Αριστοτέλη προέρχεται από την ωδή (τραγούδι) του κώμου. Κώμος εδώ σημαίνει την εύθυμη συντροφιά ή πομπή των εορταστών του θεού Διόνυσου που μεθυσμένοι, στεφανωμένοι και μασκαρεμένοι χόρευαν, τραγουδούσαν και αστειεύονταν, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους διαβάτες ή τους θεατές τους. Θρησκευτική, λοιπόν, η αρχή της κωμωδίας . Προήλθε από τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του θεού Διονύσου.
Κατά τον Οράτιο οι τρείς μεγαλύτεροι κωμωδιογράφοι της αρχαιότητας ήταν ο Εύπολις, ο Κρατίνος και ο Αριστοφάνης. Η αρχαία κωμωδία ήταν το ελεύθερο βήμα, που σχολίαζε με παρρησία τους φορείς της πολιτικής εξουσίας της εποχής και έκρινε τις πράξεις τους.
Αριστοφάνης (Καραγιάννης Κωνσταντίνος)