Φώτος Πολίτης
Ο Φώτος Πολίτης (1890-1934) υπήρξε μεγάλος "θεατράνθρωπος" της εποχής του μεσοπολέμου, που υπηρέτησε το θέατρο με πολλές ιδιότητες: του μεταφραστή, του σκηνοθέτη, του κριτικού, του συνεργάτη του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε νομικά στη Γερμανία, όπου απέκτησε θεατρική παιδεία, επηρεασμένος από τις απόψεις του Max Reinhardt για τη νεωτερική προσέγγιση του αρχαίου ελληνικού δράματος και του σύγχρονου θεάτρου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη θεατρική κριτική, γράφοντας στις εφημερίδες "Πρωία" και "Πολιτεία", και παράλληλα με την ποίηση και τη θεατρική γραφή. Το 1919 μετέφρασε και σκηνοθέτησε τον "Οιδίποδα Τύραννο", με τον Αιμίλιο Βεάκη στον ομώνυμο ρόλο, σε μια παράσταση που άφησε εποχή. Από το 1932 ως το τέλος της ζωής του συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο ως πρώτος σκηνοθέτης του και συνέβαλε στη στελέχωσή του με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεατρικού χώρου και τις σημαντικότερες προσωπικότητες της εποχής. Αν και ήταν ανοιχτός στις σύγχρονες επιρροές και οι παραστάσεις του ήταν συχνά πειραματικές, επέμενε στη σημασία διατήρησης του κλασικού ρεπερτορίου στο θέατρο, έργο που συνέχισαν οι διάδοχοί του Δημήτρης Ροντήρης και Αλέξης Μινωτής.
Δυο λόγια για το έργο του:
Το έργο του Φώτου Πολίτη ήταν πολύ μεγάλο, παρά τον πρόωρο θάνατό του. Επέβαλε ένα θεατρικό επίπεδο πολύ ανώτερο εκείνου που βρήκε όταν άρχισε να σκηνοθετεί. Πολέμησε την προχειρότητα που επικρατούσε, το ελεεινό δραματολόγιο βασισμένο στο γαλλικό βουλεβάρτο, τον βεντετισμό των πρωταγωνιστών. Υποστήριξε την επικράτηση της δημοτικής, την πιστή απόδοση του κειμένου, την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, της οποίας είχε βαθιά γνώση, την επικράτηση του σκηνοθέτη, ως του απόλυτου αρχηγού του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, που ερμηνεύει τον συγγραφέα και με την μπαγκέτα του διευθύνει τους ηθοποιούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς, χορογράφους, για να επιφέρει το ποθητό αποτέλεσμα.
Κάτι από το έργο του:
Ο «εθνισμός» κρίνει κι αναλύει το άτομο, τέτοιο που το έχουν πλάσει οι συνθήκες της «εθνικής» ζωής του, η ιστορία κι η παράδοση, ο τόπος κι ο ουρανός του, τα πανάρχαια κοινά έθιμα, η γλώσσα και το χρώμα της κι η «εθνική» έκφρασή της, φωτισμένη από το φως και μυρωμένη από την άχνα της γης, που μας τρέφει.
Νιάτα ανώφελα», 1928. Επιλογή κριτικών άρθρων, Γ´. Ίκαρος, 1983. 265.
Ο Φώτος Πολίτης (1890-1934) υπήρξε μεγάλος "θεατράνθρωπος" της εποχής του μεσοπολέμου, που υπηρέτησε το θέατρο με πολλές ιδιότητες: του μεταφραστή, του σκηνοθέτη, του κριτικού, του συνεργάτη του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε νομικά στη Γερμανία, όπου απέκτησε θεατρική παιδεία, επηρεασμένος από τις απόψεις του Max Reinhardt για τη νεωτερική προσέγγιση του αρχαίου ελληνικού δράματος και του σύγχρονου θεάτρου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη θεατρική κριτική, γράφοντας στις εφημερίδες "Πρωία" και "Πολιτεία", και παράλληλα με την ποίηση και τη θεατρική γραφή. Το 1919 μετέφρασε και σκηνοθέτησε τον "Οιδίποδα Τύραννο", με τον Αιμίλιο Βεάκη στον ομώνυμο ρόλο, σε μια παράσταση που άφησε εποχή. Από το 1932 ως το τέλος της ζωής του συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο ως πρώτος σκηνοθέτης του και συνέβαλε στη στελέχωσή του με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεατρικού χώρου και τις σημαντικότερες προσωπικότητες της εποχής. Αν και ήταν ανοιχτός στις σύγχρονες επιρροές και οι παραστάσεις του ήταν συχνά πειραματικές, επέμενε στη σημασία διατήρησης του κλασικού ρεπερτορίου στο θέατρο, έργο που συνέχισαν οι διάδοχοί του Δημήτρης Ροντήρης και Αλέξης Μινωτής.
Δυο λόγια για το έργο του:
Το έργο του Φώτου Πολίτη ήταν πολύ μεγάλο, παρά τον πρόωρο θάνατό του. Επέβαλε ένα θεατρικό επίπεδο πολύ ανώτερο εκείνου που βρήκε όταν άρχισε να σκηνοθετεί. Πολέμησε την προχειρότητα που επικρατούσε, το ελεεινό δραματολόγιο βασισμένο στο γαλλικό βουλεβάρτο, τον βεντετισμό των πρωταγωνιστών. Υποστήριξε την επικράτηση της δημοτικής, την πιστή απόδοση του κειμένου, την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, της οποίας είχε βαθιά γνώση, την επικράτηση του σκηνοθέτη, ως του απόλυτου αρχηγού του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, που ερμηνεύει τον συγγραφέα και με την μπαγκέτα του διευθύνει τους ηθοποιούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς, χορογράφους, για να επιφέρει το ποθητό αποτέλεσμα.
Κάτι από το έργο του:
Ο «εθνισμός» κρίνει κι αναλύει το άτομο, τέτοιο που το έχουν πλάσει οι συνθήκες της «εθνικής» ζωής του, η ιστορία κι η παράδοση, ο τόπος κι ο ουρανός του, τα πανάρχαια κοινά έθιμα, η γλώσσα και το χρώμα της κι η «εθνική» έκφρασή της, φωτισμένη από το φως και μυρωμένη από την άχνα της γης, που μας τρέφει.
Νιάτα ανώφελα», 1928. Επιλογή κριτικών άρθρων, Γ´. Ίκαρος, 1983. 265.